Kavun Gibisin Kardeşim/ Hatça Kız

Güzel sözlerin insanı olmak, iyi insan, örnek insan olmak. Bunlar demode mi oldu? Ben güzellik uykusuna yatmıştım, ürkmüştüm insanların hayvanlaşmasından, içime yatırmıştım kendimi. Aman allahım uyandığımda, dünyaya neler olmuş böyle?!

Kavun gibisin kardeşim…

Dışı albeni, mis kokulu… Bi bıçakla accıkın ucundan alınca, hayyydaaa bu da kelek! Cumanın hayrına şerbetli baklava, hemde evde oklavayla açılmış. Köyden gelmiş Hatça kız, dikiş diker, iğne oyası yapar. Anlamaz senin İstanbul barlarının et pazarında, elin avcısına yaptığın gerzek işveni… Gecenin sonunda üstüne çıkan, kaçıncı heriftir?. Demiyorum ki; sana ben, otur, örgü ör. Ama iki dakika akıllı ol. O zaman yeniden aşk olur. Kolay olduğunda işler işte böyle nanay olur hayallerin, a be kız.

Genç kızlığıa şiir;

           Gençliğim

Yorgun bi çocuksun gençliğim.

Bi yanı saf, insan, bozulmamış.

Bi yanı aç kurt, hayvan gibisin.

Gözlerim aşina sana gençliğim,

Sonsuz hayallerin heyecanıyla koşuyorken

hatırlıyorum seni.

Şimdi yolun yarısında,

‘bazen’ yolun sonunda gibi hissedeceğini…

hiç düşünemezdin, anlıyorum seni.

Yapmalısın/söylemelisin kendine: Kendimi seviyorum, kendimi beğeniyorum hem, hem de kavga ediyorum. Kimseye eleştirtmiyorum. Çünkü ben zaten yeterince eleştiriyorum. Herkes baksın kendine. Mantık böyle olunca, bencillik ve sonra sencillik gelir bence. Aklında kalmalısın birinin. Birinin tam onikisine denk gelmelisin.

Unutmamalısın: Kız arkadaşım, sen etten değilsin ibaret. Kafatasında ve göğüs kafesinin sol cihetinde kalbin var. Yazık etme onlara. Tanrı küser sonra. Üzülürüm ben…

Dümen kendi dümenin, çapayı at kendine… Sen en güzelsin, yaradılışın mucize.